سلامی دوباره

شخصیت را می توان مجموعه صفات و رفتاری تعریف نمود که مشخص کننده شخص در زندگی روزمره او در شرایط معمولی است؛ شخصیت هر کس نسبتاً ثابت و قابل پیش بینی است. فقط وقتی صفات شخصیتی انعطاف ناپذیر و ناسازگارانه بوده و اختلال کارکردی قابل ملاحظه یا ناراحتی ذهنی بوجود می آورد تشخیص اختلال شخصیت گذاشته می شود. این بیماران الگوهای ناسازگارانه، انعطاف ناپذیر بسیار عمیق و با ثبات در درک و بر خورد با محیط خودشان نشان می دهد. این بیماری نسبت به مبتلایان به اختلال اضطراب، افسردگی و وسواسی جبری احتمال بیشتری هست که در درمان روانپزشکی را رد کنند.علائم اختلال شخصیت با ایجاد تغییر در محیط بوده است. مبتلایان به اختلال شخصیت در مورد رفتار غیر انطیاقی خود احساس نمی کنند، چون بیمار مبتلا به اختلال شخصیت از آنچه جامعه به عنوان علائم بیماری وی می شمارد معمولاً اظهار ناراحتی نمی کند، نتیجتاً فردی بی علاقه به درمان و علاج شمرده می شود. یر و ناسازگارانه بوده و اختلال

اختلال شخصیت چیست ؟

انحرافهای شخصیتی شدید را می توان اختلال به حساب آورد، ولی مشکل می توان مرز دقیقی میان شخصیت طبیعی و شخصیت نابهنجار قائل شد.

اگر می شد شخصیت را نیز همانند هوش بسنجیم، آن گاه قادر بودیم معیار آماری مشخص نیز بزای آن به کار ببریم، ولی در غیاب چنین معیارهای سنجشی، از یک معیار علمی منفرد استفاده می شود و آن عبارت است از این که شخصیت وقتی مختل به حساب می آید که سبب رنج کشیدن خود یا سایرین شود. این تعریف ممکن است خیلی ساده به نظر برسد وی در طلب بالینی بسیار مفید است و کسانی که از آن استفاده می کنند نیز توافق نسبی بر سر آن دارند.

انواع اختلال شخصیت :

اختلال شخصیت پارانوئید:

شخصیت های پارانوئید بطور کلی با سوءظن دیرپا و عدم اعتماد به مردم، مشخص هستند. این افراد مسئولیت احساسات خود را نپذیرفته و آن را به دیگران نسبت می دهند. این طبقه در بر گیرنده نامطلوبترین منش ها است که در زندگی روزمره با آن ها برخورد می شود ــ آدم متعصب کلکسیونر مدارک بی عدالتی، همسری که حسادت بیمارگونه دارد، و شخصی که وسواس مرافعه و منازعه دارد.

ویژگی های بالینی :

خصوصیات اساسی این اختلال میل نافذ و بی مورد به تعبیر اعمال دیگران به عنوان تحقیرآمیز و تهدید کننده عمدی است؛ این میل در اوائل جوانی شروع شده و خود را در زمینه های مختلف نشان می دهد. تقریباً همه آنها نگران نوعی آسیب دیدن و سوء استفاده از جانب دیگران هستند. مبتلایان به این اختلال به کرات وفاداری و قابل اعتماد بودن دوستان و بستگان خود را مورد پرسش قرار می دهند. چنین افرادی غالباً حساد بیمارگونه دارند و بدون دلیل در وفاداری همسر و شریک زندگی خود تردید می کنند.

این بیماران با برونی سازی هیجانات خود و استفاده از مکانیسم دفاعی فرافکنی تکانه ها و افکار نامقبول خود را به دیگران نسبت می دهند. عقاید انتساب و خطاهای حسی که بیمار بطور منطقی از آن ها دفاع می کند، شایع است. بیماران پارانوئید از نظر عاطفی محدودیت نشان می دهند و برای دیگران افراد فاقد هیجان به نظر میرسند، به منطقی و عینی بودن خود افتخار می کنند، ما واقعیت غیر از این است. این بیماران فاقد صمیمیت بوده و به قدرت و مقام اهمیت و توجه خاصی دارند و نسبت به افراد ضعیف ملایم طبع و علیل و ناقص ابراز ناخرسندی و نفرت می کنند. در موقعیت های اجتماعی، افراد مبتلا به اختلال شخصیت پرانوئید ممکن است کارا و مرتب بنظر برسند، اما در دیگران ایجاد ترس و تعارض می کنند.

درمان

رواندرمانی : رواندرمانی درمان انتخاب است، در مدارا با شخصیت پارانوئید درمانگر باید در تمام مناسباتش با او رو راست باشد. اگر درمانگر به علت اشتباه یا قصور، مثلاً دیر رسیدن به جلسه، مورد اعتراض بیمار واقع شود، اظهار حقیقت و یک عذرخواهی مختصر بهتر از توضیحات دفاعی تأثیر می گذارد. درمانگر باید متوجه باشد که نقاط ضعف بیمار پارانوئید در زمینه اعتماد و صمیمیت است. رواندرمانی انفرادی مستلزم برخورد حرفه ای نه چندان گرم از جانب درمانگر است. بیمار پارانوئید در گروه درمانی چندان جا نمی افتد و تحمل فشار رفتار درمانی را هم ندارد.

درمان دارویی : درمان داروئی برای فرونشاندن اضطراب و تحریک مفید است. در اکثر موارد یک داروی ضد اضطراب مثل دیازپام کافی است.  گرفتم برای خودم جالب بود. امیدوارم نظر شما هم خوب باشه. بهم بگین..